Zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych

Co to są zaburzenia umiejętności szkolnych?

Zaburzenia umiejętności szkolnych to trudności w nauce (czytaniu, pisaniu, matematyce). Dziecko, mające nawet dobre możliwości intelektualne, nie jest w stanie opanować przewidzianego dla danego etapu edukacji poziomu umiejętności pisania, czytania lub dokonywania operacji matematycznych.
Przykładami zaburzeń umiejętności szkolnych są:

  • Zaburzenia czytania (dysleksja)
  • Zaburzenia rozumowania matematycznego (dyskalkulia)
  • Zaburzenia pisania (dysortografia, dysgrafia)

Co jest przyczyną zaburzeń umiejętności szkolnych?

Wielu badaczy uważa, że czynniki takie jak:

  • predyspozycje genetyczne,
  • nieprawidłowości w okresie prenatalnym i wczesnodziecięcym oraz
  • urazy okołoporodowe

są związane z występowaniem zaburzeń umiejętności szkolnych.

Kogo dotykają zaburzenia umiejętności szkolnych?

Dane statystyczne wskazują na 10% – 30% populacji dzieci z problemami dyslektycznymi (częściej chłopcy niż dziewczynki).
Zaburzenia dyskalkuliczne dotykają około 1% populacji dzieci w wieku szkolnym.
Dysleksja występuje częściej u dzieci, których rodzice mieli trudności w opanowaniu umiejętności czytania.

Jakie są objawy zaburzeń umiejętności szkolnych?

Poniżej przedstawiamy najbardziej charakterystyczne objawy poszczególnych zaburzeń, ale należy pamiętać, że symptomy mogą być bardzo zróżnicowane u poszczególnych dzieci.

Charakterystyczne objawy trudności w czytaniu:

  • Wolne tempo czytania
  • Znacznie ograniczone rozumienie odczytanego tekstu
  • Trudności w rozpoznawaniu słów
  • Mylenie słów podobnych

Symptomy zaburzeń w rozumowaniu matematycznym:

 

  • Trudność w dokonywaniu operacji arytmetycznych na liczbach (dodawanie, odejmowanie, mnożenie i dzielenie)
  • Trudność w opanowaniu tabliczki mnożenia
  • Trudność w rozpoznawaniu znaków matematycznych
  • Słabe rozumienie operacji matematycznych
  • Trudność w odwzorowywaniu cyfr

Objawy zaburzeń pisania:

  • Trudność w opanowaniu prawidłowej pisowni ortograficznej i interpunkcji
  • Nieumiejętność zastosowania reguł pisowni
  • Trudność w formułowaniu zdań i wypowiedzi pisemnych
  • Niestaranne, mało czytelne pismo

Jak się diagnozuje zaburzenia umiejętności szkolnych?

Przejawy zaburzeń mogą być zaobserwowane przez rodziców lub nauczycieli – dziecko ma trudność w pisaniu i czytaniu, nie potrafi rozwiązywać zadań matematycznych, nie rozumie poleceń pisemnych, myli stronę prawą i lewą oraz litery i numery (np.: „b” z „d”, „12” z ”21”)
Diagnozę stawia psycholog po wnikliwym wywiadzie z rodzicami oraz badaniach psychologicznych dziecka.

Leczenie.

Program leczenia opracowywany jest indywidualnie dla każdego dziecka, psycholog dziecięcy uwzględnia w nim:

  • wieku, stanu zdrowia i historii medycznej dziecka
  • rodzaju i głębokości zaburzenia
  • tolerancji i podatności dziecka na określone procedury terapeutyczne
  • zakładanych przyczyn pojawienia się zaburzenia

Terapia może obejmować:

  • zajęcia reedukacyjne dziecka
  • terapię indywidualną dziecka
  • ścisłą współpracę z rodzicami i nauczycielami dziecka

Zapobieganie zaburzeniom umiejętności szkolnych:

Dotychczas nie są znane metody zapobiegania tego rodzaju zaburzeniom. Wczesna diagnoza i podjęcie leczenia są bardzo ważne ponieważ zapobiegają pogłębianiu się trudności szkolnych i pojawieniu się w ich następstwie zaburzeń zachowania.

Zespół Nasza oferta

Powrót

Całościowe zaburzenia w rozwoju (autyzm wczesnodziecięcy i zespół Aspergera)

Co to są całościowe zaburzenia rozwojowe (CZR)?

Całościowe zaburzenia rozwojowe zwykle diagnozowane są we wczesnym okresie życia dziecka. Dzieci z CZR mają trudności w rozwoju języka, komunikacji, socjalizacji i w rozwoju ruchowym. Przykładami CZR są:

  • autyzm wczesnodziecięcy;
  • zespół Aspergera;
  • zespół Retta;
  • dziecięce zaburzenie dezintegracyjne.

Co jest przyczyną CZR?

Przyczyny CZR nie są znane. Większość współczesnych badaczy uważa, że przyczyn należy szukać raczej w nieprawidłowościach rozwoju w okresie płodowym niż w relacjach emocjonalnych rodzice-dziecko (jak sądzono dawniej).

Kogo dotykają CZR?

CZR są bardzo rzadkie, choć informacje na temat częstości występowania są bardzo niespójne. W USA CZR diagnozowane są u pięciorga na 10.000 rodzących się dzieci. CZR częściej występują u chłopców, oprócz zespołu Retta, który prawie zawsze diagnozowany jest u dziewczynek.

Jakie są objawy CZR?

Poniżej przedstawiamy ogólnie charakterystykę poszczególnych zaburzeń, zwracając jednocześnie uwagę, że specyficzne objawy mogą być bardzo różne u różnych dzieci.

U dziecka z autyzmem

  • nie występują lub występują bardzo znikome interakcje z innymi osobami, w tym również z rodzicami (np zaburzony kontakt wzrokowy, fizyczny);
  • od początku bardzo wyraźnie zaburzona jest komunikacja językowa;
  • występują stereotypie ruchowe, przywiązanie do rytuałów, zainteresowanie światłami, poruszającymi się przedmiotami lub częściami obiektów;
  • obserwuje się brak tolerancji na hałas lub dużą wrażliwość na dźwięki;

Objawy dziecka z zespołem Aspergera to:

  • mieszczący się w granicach normy lub wręcz prawidłowy rozwój mowy, samodzielności, rozwoju intelektualnego i ciekawości świata;
  • wyraźne trudności w interakcjach społecznych, dotyczące a) zdobywania kolegów, b) dzielenia się pomysłami, osiągnięciami czy radościami, c) rozumienia i używania mimiki twarzy i języka ciała, d) utrzymywania kontaktu wzrokowego;
  • zachowania stereotypowe (często dziwaczne) lub/i ścisłe przestrzeganie rutyny;
  • bardzo intensywne zainteresowanie wyizolowanymi dziedzinami wiedzy.

Charakterystyczne symptomy zespołu Retta to:

  • prawidłowy przebieg ciąży, porodu, okresu noworodkowego;
  • prawidłowy rozwój w pierwszych 5-18 miesiącach życia; prawidłowy obwód głowy przy narodzinach

Po okresie normalnego rozwoju przez min. 5 miesięcy - obserwuje się następujące objawy:

  • głowa dziecka nie rośnie w oczekiwanym tempie w okresie między 5 a 48 miesiącem życia;
  • następuje utrata wcześniej nabytych umiejętności posługiwania się ręką (np sięganie i chwytanie przedmiotów) i rozwój stereotypowych ruchów (np wykręcanie dłoni);
  • utrata umiejętności społecznych, takich jak uśmiechanie się i utrzymywanie kontaktu wzrokowego (te zachowania mogą być przywrócone w późniejszym okresie);
  • utrata zdolności do chodzenia i wykonywania innych skoordynowanych ruchów;
  • znaczne zubożenie zdolności posługiwania się mową i rozumienia mowy;
  • bardzo poważne opóźnienie w rozwoju psychomotorycznym.

Symptomami dziecięcego zaburzenia dezintegracyjnego mogą być:

  • prawidłowy  rozwój w zakresie mowy, interakcji społecznych, relacji, zabawy i zachowań adaptacyjnych przynajmniej przez okres dwóch, a zwykle czterech lat;
  • poważna utrata umiejętności społecznych, komunikacyjnych i adaptacyjnych w krótkim okresie czasu (kilka miesięcy). Dzieci doświadczające zaburzeń dezintegracyjnych mogą bez żadnej oczywistej przyczyny lub choroby stać się lękowe, łatwo wpadające w gniew, negatywistyczne, nieposłuszne, dostawać ataków złości bez żadnego widocznego powodu. Z czasem dochodzi u nich do zupełnego zaniku mowy i rozumienia języka oraz do obniżenia zdolności intelektualnych.

Jak się diagnozuje CZR?

CZR diagnozuje się zwykle przed ukończeniem przez dziecko 3 roku życia.  Diagnozę najczęściej stawia psycholog lub psychiatra po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu z rodzicami dziecka i wnikliwej obserwacji jego zachowania.
Wczesna i prawidłowa diagnoza jest bardzo ważna, ponieważ niektóre CZR torują drogę do rozwoju innym zaburzeniom psychicznym (np depresja, ADHD, zaburzenie obsesyjno-kompulsywne i schizofrenia). Wczesna interwencja może mieć ogromny wpływ na końcowy rezultat leczenia.

Leczenie
Plan leczenia opracowywany jest indywidualnie dla każdego dziecka w zależności od:

  • wieku, stanu zdrowia i historii medycznej dziecka,
  • głębokości zaburzenia,
  • rodzaju zaburzenia,
  • tolerancji i podatności dziecka na określone działania, procedury i terapie,
  • sytuacji rodzinnej

Terapia może obejmować:

  • psychoterapię indywidualną dziecka (z wykorzystaniem elementów terapii behawioralnej, opcji, integracji sensorycznej);
  • terapię grupową,
  • terapię logopedyczną;
  • psychoedukację dla rodziców

Zapobieganie CZR

Dotychczas nie są znane metody zapobiegania CZR.

Powrót

Psychiczna choroba matki lub ojca stanowi zagrożenie dla ich dzieci. Ryzyko, że one również zachorują, jest większe niż wśród dzieci, których rodzice nie maja problemów ze zdrowiem psychicznym. To ryzyko jest szczególnie wysokie, gdy rodzic ma schizofrenię, chorobę afektywną dwubiegunową, ciężką depresję lub jest uzależniony od alkoholu, leków czy narkotyków. Prawdopodobieństwo zachorowania jest jeszcze większe, gdy takie problemy mają obydwoje rodzice, ojciec i matka.

 

Podatność na zachorowanie bywa przekazywana na drodze genetycznej, ale niebezpieczne dla dziecka są także zaburzone zachowania i reakcje rodziców. Upośledzają one ich zdolność okazywania dziecku miłości i bycia dla niego trwałym wsparciem. Nieustabilizowane i nieprzewidywalne środowisko rodzinne sprzyja rozwojowi zaburzeń psychicznych u dziecka, zwłaszcza gdy dochodzi do rozpadu małżeństwa, a matka i ojciec nie radzą sobie z powinnościami rodzicielskimi.

 

Czynniki pozytywne, zmniejszające ryzyko:
• wiedza dziecka o tym, że jego rodzice są chorzy, więc nie można ich winić za pewne zachowania,
• stabilny dom rodzinny,
• poczucie bycia kochanym przez oboje rodziców,
• silna więź ze zdrowym rodzicem,
• wrodzona zrównoważona i pogodna osobowość dziecka,
• siła wewnętrzna i zdolności przystosowawcze dziecka,
• posiadanie przyjaciół,
• zainteresowanie nauką i dobre wyniki w szkole,
• zainteresowania pozaszkolne, hobby,
• pomoc z zewnątrz ukierunkowana na wzmacnianie więzi w rodzinie, np. poradnictwo małżeńskie i rodzicielskie.

 

Lekarze, terapeuci, pracownicy socjalni i wszyscy inni, którzy mają pod opieką osobą doroslą chorą psychicznie, powinni także interesować się tym, czy nie ma powodów do obaw o stan psychiczny i emocjonalny jej dzieci. W razie potrzeby powinni skierować dziecko na badania do psychiatry dziecięco-mlodzieżowego.

 

Terapia indywidualna lub rodzinna daje możliwość przezwyciężenia problemu, jakim są chorzy psychicznie rodzice, pomagając dziecku w zdrowym rozwoju. Psychiatra dziecięco-młodzieżowy wzmacnia pozytywne tendencje w rodzinie oraz silne strony w psychice dziecka. W toku terapii cała rodzina uczy się, jak zminimalizować negatywne oddziaływanie na dziecko choroby matki czy ojca.

 

Niestety, zbyt często lekarze, rodzina i otoczenie skupiają swoją uwagę na chorych psychicznie rodzicach, ignorując problemy mieszkających z nimi dzieci. Tymczasem pomoc dzieciom powinno się traktować jako integralną część programu leczenia rodziców.

(American Academy of Child and Adolescent Psychiatry)

W większości wypadków rodzice jako pierwsi zauważają, że dziecko nie radzi sobie z własnymi uczuciami, zachowaniami lub czynnikami w środowisku społecznym. Mogą zatem obserwować:

  • pojawienie się problemów w relacjach z rówieśnikami lub członkami rodziny;
  • obniżenie się wyników w nauce;
  •  zmiany w takich obszarach funkcjonowania jak sen, jedzenie i apetyt, wyrażanie emocji, zdolność do skupiania uwagi;
  • nadużywanie substancji psychoaktywnych;
  • zmiany w jakości kontaktu z dzieckiem.

Warto jednak pamiętać, że u dzieci w różnym wieku różnie mogą wyglądać symptomy potencjalnych problemów psychicznych. Poznanie najczęstszych wczesnych symptomów poważniejszych zaburzeń u dzieci w różnym wieku często pozwala na rozpoznanie problemu we wczesnej, w więc najbardziej podatnej na leczenie fazie. Dlatego proponujemy, by rodzice, którzy: 

  • podejrzewają, że ich dziecko ma problem w jakimkolwiek z powyższych obszarów; 
  • widzą, że dziecko samo sobie nie radzi z problemem; 
  • sami nie potrafią mu pomóc

szukali dla niego pomocy psychologicznej lub psychiatrycznej jak najwcześniej.  Być może okaże się, że obserwowany u dziecka objaw lub problem związany jest z łatwą do usunięcia przyczyną lub jest charakterystyczny dla zachowania dzieci tym wieku. Może jednak być też tak, że po wstępnej diagnozie psycholog lub psychiatra, razem z rodzicami, uzgodnią, że wskazane by było, by dziecko lub nawet cała rodzina skorzystali z  psychoterapii.

Poniżej podajemy niektóre wczesne symptomy potencjalnych problemów emocjonalnych, charakterystyczne dla różnych grup wiekowych, które wskazują na konieczność konsultacji ze specjalistą zdrowia psychicznego (psychologiem lub psychiatrą dziecięcym). Należy jednak zawsze pamiętać, że poniższe objawy mogą być również symptomami innych - niekoniecznie psychicznych -problemów zdrowotnych.

Jakie są symptomy potencjalnych problemów u dzieci najmłodszych?

Wczesnymi objawami trudności emocjonalnych niemowląt i małych dzieci najczęściej są:

  • opóźniony lub nierównomierny rozwój różnych sfer funkcjonowania dziecka: ruchowej, emocjonalnej, intelektualnej i społecznej;
  • intensywny lub częsty płacz lub „marudzenie”;
  • częste lub bardzo intensywne wybuchy złości (trwające dłużej niż kilka miesięcy);
  • częste choroby układu oddechowego;
  • utrzymujące się trudności z zasypianiem, częste budzenie się, koszmary nocne;
  • trudności w sferze jedzenia (szczególnie częste wymioty oraz nadmierne objadanie się);
  • niepokojące zmiany związane z wypróżnianiem się i oddawaniem moczu;
  • częste bóle brzucha, głowy;
  • nagłe zmiany w zachowaniu, pojawienie się niepokojących nawyków („brzydkich słów”, kradzieży, tików i in.);
  • częsty smutek, obniżony nastój;
  • brak energii, entuzjazmu;

Objawy te mogą – ale nie muszą – wskazywać, że w świecie potrzeb i emocji dziecka, mimo wysiłków rodziców, dzieje się coś niedobrego. Zatem, po wykonaniu niezbędnych badań medycznych, jeśli te nie wskażą na istnienie choroby fizycznej, warto udać się do psychologa dziecięcego. Warto pamiętać też o tym, że im młodsze dziecko tym częściej trudności emocjonalne sygnalizuje poprzez różne dolegliwości fizyczne. Dlatego sugerujemy, by rodzice niemowląt i dzieci do końca wieku przedszkolnego, a nawet dłużej - obok ogólnego stanu emocjonalnego malucha, obserwowali również trudne do wytłumaczenia z pediatrycznego punktu widzenia niedomagania fizyczne dziecka.

Jakie są symptomy potencjalnych problemów u dzieci w młodszym wieku szkolnym (6-12lat)?

Poniższe symptomy są najbardziej powszechnymi objawami problemów emocjonalnych, behawioralnych i/lub rozwojowych u dzieci w młodszym wieku szkolnym (6-12 lat) i sugerują konieczność konsultacji z psychologiem lub psychiatrą dziecięcym:

  • znaczne obniżenie wyników w nauce;
  • utrata zainteresowania szkołą;
  • unikanie podejmowania aktywności;
  • unikanie kontaktów z kolegami i/lub członkami rodziny;
  • zaburzenia snu (np koszmary i lęki nocne, bezsenność lub nadmierna senność);
  • wzmożona aktywność ruchowa i/lub trudności w koncentracji;
  • ciągła lub częsta agresja lub zachowania mające na celu wyładowanie się (przez okres dłuższy niż 6 miesięcy);
  • ciągłe lub częste akty buntu, sprzeciwianie się autorytetom (przez okres dłuższy niż 6 miesięcy);
  • odmowa chodzenia do szkoły;
  • odmowa brania udziału w zajęciach pozalekcyjnych i rodzinnych;
  • nadmierne zamartwianie się, obniżony nastrój i lęki;
  • nieadekwatne do przyczyny i występujące regularnie wybuchy złości.

Jakie są symptomy potencjalnych problemów u dzieci starszych i młodzieży (13+ lat)?

U dzieci starszych i młodzieży objawami potencjalnych problemów psychologicznych najczęściej są:

  • nagłe, znaczne obniżenie wyników w nauce lub utrata zainteresowania szkołą;
  • unikanie podejmowania aktywności;
  • unikanie kontaktów z rodziną i kolegami;
  • używanie środków psychoaktywnych (alkoholu, narkotyków);
  • zaburzenia snu (uporczywe koszmary nocne, bezsenność, nadmierna senność);
  • depresja (obniżony nastój, negatywizm, duże wahania nastroju);
  • zmiany apetytu (odmowa jedzenia, objadanie się, odmowa jedzenia niektórych produktów, częste wymioty, nagła zmiana wagi ciała);
  • ciągła lub częsta agresja lub zachowania mające na celu wyładowanie się (przez okres dłuższy niż 6 miesięcy);
  • ciągłe lub częste akty buntu, sprzeciwianie się autorytetom (przez okres dłuższy niż 6 miesięcy;
  • ciągłe lub częste wybuchy gniewu (przez okres dłuższy niż 6 miesięcy) lub nagłe pojawienie się epizodycznych ataków złości;
  • wagarowanie;
  • częste odmowy udziału w zajęciach szkolnych, rodzinnych, sportowych, towarzyskich;
  • nadmierne zamartwianie się i/lub lęk;
  • okaleczanie się;
  • grożenie sobie lub innym;
  • myśli o śmierci;
  • myśli lub mówienie o samobójstwie;
  • ucieczki z domu lub straszenie ucieczką;
  • zachowania destrukcyjne (wandalizm, przestępstwa kryminalne);
  • nieadekwatne do wieku zachowania seksualne;
  • kłamanie i oszukiwanie;
  • częste skarżenie się na dolegliwości fizyczne.

Na koniec jeszcze raz przypominamy, że symptomy potencjalnych problemów psychicznych mogą być podobne do symptomów charakterystycznych dla chorób fizycznych. W razie wątpliwości warto więc skonsultować się również z lekarzem pediatrą.

DLA DZIECI OD LAT 0 DO 6

Popularne powiedzenie: "Małe dzieci - mały kłopot, duże dzieci - duży kłopot" rodzicom przychodzącym do naszego gabinetu wydaje się często całkowicie pozbawione sensu.  Nam - terapeutom, obserwującym zmagania tych rodziców, próbujących poradzić sobie w nowej roli, z nowymi lękami, zadaniami, niewygodami, zawiedzionymi nadziejami - ich kłopoty też wcale nie wydają się małe.  Niemałe są również cierpienia 3-4 latków, którym przerażeni rodzice nie mogą zapewnić podstawowego poczucia bezpieczeństwa.  Do tych rodziców i dzieci skierowana jest nasza oferta.

Zapraszamy na:

1.  Kompleksową diagnozę psychologiczno-pedagogiczną

  • jeśli chcesz upewnić się, czy twoje dziecko rozwija się prawidłowo, lub wręcz uważasz, że jego rozwój znacznie odbiega od rozwoju innych dzieci w jego wieku
  • jeśli nie jesteś pewien(a), czy twoje dziecko może już pójść do przedszkola lub szkoły

2.  Konsultacje i psychoedukację dla rodziców

  • jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące zachowania czy rozwoju swojego dziecka
  • jeśli nie radzisz sobie w pewnych lub wielu sytuacjach z dziećmi
  • jeśli ogarnia cię zniechęcenie i bezradność w roli rodzica

3. Psychoterapię indywidualną dla dzieci

  • jeśli wsparcie i psychoedukacja dla rodziców okażą się niewystarczające
  • jeśli diagnoza problemów dziecka wskazuje na konieczność indywidualnej pracy terapeutycznej z dzieckiem

4. Diagnozę i terapię logopedyczną

  • jeśli rozwój mowy dziecka budzi twoje wątpliwości
  • jeśli zaburzenie rozwoju mowy nie wynika z przyczyn psychologicznych

5. Grupę warsztatowo-zabawową dla dzieci

  • jeżeli twoje dziecko ma trudności w relacjach z innmi dziećmi w przedszkolu

Dzieci od 6 do 12 lat

Wielu rodziców dzieci w tzw. "młodszym wieku szkolnym" doświadcza więcej radości i mniej zmartwień niż wtedy, gdy ich dzieci były niemowlakami lub przedszkolakami.  Niestety, nie wszyscy i przeważnie nie przez cały ten okres. A to dlatego, że kierunek rozwoju psychicznego dzieci nie jest tak oczywisty jak kierunek rozwoju fizycznego.  Więc chociaż można powiedzieć, że generalnie rozwój psychiczny dziecka przebiega w kierunku coraz większej stabilności i dojrzałości zachowań i osobowości dziecka, to owo generalne "dążenie ku lepszemu" nie przebiega stabilnie i bez zahamowań, konsekwentnie i bez momentów regresji.  Ponadto, warto pamiętać, że o ile poprzedni okres życia był okresem wyzwań głównie dla rodziców, pierwsze lata szkoły to nawał wyzwań dla dziecka.  Gdy wasze dziecko sobie z nimi nie radzi, a wy nie wiecie jak mu pomóc - warto zwrócić się o pomoc. Po to jesteśmy!

Zapraszamy na:

1.  Kompleksową diagnozę psychologiczno-pedagogiczną

  • jeśli chcesz upewnić się, czy twoje dziecko rozwija się prawidłowo, lub wręcz uważasz, że jego rozwój znacznie odbiega od rozwoju innych dzieci w jego wieku
  • jeśli niepokoją cię jakiekolwiek zachowania twojego dziecka, czy to ze względu na ich występowanie w ogóle czy też ze względu na ich nasilenie

2.  Konsultacje i psychoedukację dla rodziców

  • jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące zachowania czy rozwoju swojego dziecka
  • jeśli nie radzisz sobie w pewnych lub wielu sytuacjach z dziećmi
  • jeśli ogarnia cię zniechęcenie i bezradność w roli rodzica

3. Psychoterapię indywidualną dla dzieci

  • jeśli wsparcie i psychoedukacja dla rodziców okażą się niewystarczające
  • jeśli diagnoza problemów dziecka wskazuje na konieczność indywidualnej pracy terapeutycznej z dzieckiem

4. Diagnozę i terapię logopedyczną

  • jeśli rozwój mowy dziecka budzi twoje wątpliwości
  • jeśli zaburzenie rozwoju mowy nie wynika z przyczyn psychologicznych

5. Diagnozę i terapię pedagogiczną (zwaną również reedukacją)

  • jeżeli mimo wkładanego wysiłku i prawidłowego rozwoju intelektu dziecko nie robi oczekiwanych postępów w nauce czytania, pisania czy matematyki;

6. Psychoterapię grupową

  • jeżeli twoje dziecko ma różne trudności w relacjach z rówieśnikami

7. Wakacyjną terapię zajęciową dla dzieci i młodzieży

  • jeżeli w czasie wakacyjnej przerwy w terapii twoje dziecko chciałoby wziąć udział w 1-2 dniowych plenerach malarskich, warsztatach muzycznych lub tanecznych, zajęciach origami itp przygotowanych przez artystów, psychologów i pedagogów

8. Diagnozę psychiatryczną i farmakoterapię

  • jeżeli razem z psychologiem ustalicie, że dziecko wymaga dodatkowo diagnozy i opieki lekarza psychiatry

Dzieci od 13 do 18 lat

Rodzice tzw. adolescentów często nie dają sobie rady z poczuciem bezradności, nieskuteczności, a nawet odrzucenia w relacjach ze swoimi dziećmi.  Z drugiej strony rozmowy z samymi nastolatkami sugerują, że i dla nich okres ten jest niezmiernie trudny.  W tym właśnie czasie, zgodnie z własnym "zegarem biologicznym" i oczekiwaniem społecznym muszą poukładać sobie na nowo całą wiedzę o świecie, o ludziach i o sobie. Zdarza się, że zadanie to lub jego efekt jest ponad ich siły. Pojawiają się więc depresje, zaburzenia lękowe, zaburzenia jedzenia, psychozy. Świadomi tych prawidłowości, wspieramy rodziców, wskazując im  wyjście z pułapki bezradności i nieskuteczności poprzez pokazanie im, jak ważną rolę mają nadal do spełnienia w życiu dziecki; nastolatkom zaś staramy się pomóc zrozumieć siebie i otaczający świat.      

W naszym gabinecie psychologicznym proponujemy:

1.  Kompleksową diagnozę psychologiczno-pedagogiczną

  • jeżeli twoje dziecko niepokoi jakiekolwiek z jego zachowań, myśli, uczuć, doświadczeń cielesnych - czy to ze względu na ich występowanie w ogóle czy też ze względu na ich nasilenie - i nie potrafi sobie z nimi poradzić 
  • jeżeli twoje dziecko ma problemy z określeniem swoich słabych i mocnych stron, zainteresowań, preferencji i utrudnia mu to podjęcie decyzji dot. wyboru szkoły, kierunku studiów, zawodu. 

2.  Konsultacje i psychoedukację dla rodziców

  • jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące zachowania czy rozwoju swojego dziecka
  • jeśli nie radzisz sobie w pewnych lub wielu sytuacjach z dziećmi
  • jeśli ogarnia cię zniechęcenie i bezradność w roli rodzica

3. Psychoterapię indywidualną dla dzieci

  • jeśli wsparcie i psychoedukacja dla rodziców okażą się niewystarczające
  • jeśli diagnoza problemów dziecka wskazuje na konieczność indywidualnej pracy terapeutycznej z dzieckiem

4. Diagnozę i terapię logopedyczną

  • jeśli jakikolwiek aspekt mowy niepokoi twoje dziecko lub ciebie- rodzica (logopedzi pomagają również dorosłym!) 
  • jeśli zaburzenie rozwoju mowy nie wynika z przyczyn psychologicznych

5. Diagnozę i terapię pedagogiczną (zwaną również reedukacją)

  • jeżeli mimo wkładanego wysiłku i prawidłowego rozwoju intelektu twoje dziecko nadal ma problemy w czytaniu, pisaniu czy matematyce;

6. Psychoterapię grupową

  • jeżeli twoje dziecko ma trudności w relacjach z rówieśnikami

7. Wakacyjną terapię zajęciową dla dzieci i młodzieży

  • jeżeli w czasie wakacyjnej przerwy w terapii twoje dziecko chciałoby wziąć udział w 1-2 dniowych plenerach malarskich, warsztatach muzycznych lub tanecznych, zajęciach origami itp przygotowanych przez artystów, psychologów i pedagogów

8. Diagnozę psychiatryczną i farrmakoterapię

  • jeżeli razem z psychologiem ustalicie, że dziecko wymaga dodatkowo diagnozy i opieki lekarza psychiatry

A dla bardzo zmartwionych rodziców - wiele mówiący cytat:

"Nasza młodzież kocha dzisiaj luksus. Młodym brak dobrych manier i mają w pogardzie autorytety; zachowują sie bez szacunku wobec starszych i w miejscach ćwiczeń urządzają sobie pogaduszki; już nie wstają, gdy starsi wchodzą do pomieszczenia; sprzeciwiają się rodzicom, mówią nie pytani, pochłaniają jedzenie zamiast je spożywać i tyranizują swoich nauczycieli" Sokrates, V w. p.n.e. (Tłumaczenie z G. Chapman "The Five Love Language of Teenages")

DLA RODZICÓW

Czasem zdarza się, że zachowanie dziecka nie jest na tyle niepokojące, by "iść z nim do psychologa" lub rodzice sami czują, że problemy wychowawcze w relacji z dzieckiem dotyczą raczej ich w niej udziału niż dziecka.  Takie uczucia i myśli pojawiają się rodzicom dzieci w bardzo różnym wieku. Dlatego też nasza oferta dla rodziców jest dość szeroka i różnorodna ze względu na różnice w gotowości rodziców do rozmawiania o sobie (indywidualnie bądź grupowo), głębokość problemów dziecka (może ich nawet nie być!) oraz wiek dzieci.

Konsultacje, psychoterapie dla rodziców

Bez względu na wiek dziecka - wszystkim rodzicom proponujemy:

1.  Konsultacje i psychoedukację dla rodziców

  • jeśli niepokoją cię jakiekolwiek zachowania twojego dziecka, czy to ze względu na ich występowanie w ogóle czy też ze względu na ich nasilenie
  • jeśli chcesz upewnić się, czy twoje dziecko rozwija się prawidłowo 
  • jeśli nie radzisz sobie w pewnych lub wielu sytuacjach z dziećmi
  • jeśli ogarnia cię zniechęcenie i bezradność w roli rodzica

2. Psychoterapię indywidualną dla rodziców

  • jeśli wsparcie i psychoedukacja okażą się niewystarczające
  • jeśli diagnoza problemów dziecka wskazuje na konieczność indywidualnej pracy terapeutycznej z rodzicem

3. Warsztaty umiejętności wychowawczych dla rodziców

  • jeżeli chcesz nawiązać głębsze i cieplejsze relacje z własnymi dziećmi;
  • jeżeli chcesz poprawić sposoby komunikacji w rodzinie;
  • jeżeli chcesz nauczyć się radzić sobie z szerokim spektrum trudności wychowawczych z dziećmi w różnym wieku
  • jeżeli chcesz zastanowić się nad własną postawą wychowawczą;
  •  jeżeli chcesz podzielić się swoimi doświadczeniami i skorzystać z doświadczeń innych rodziców

4. Interwencje kryzysowe

  • jeżeli w życiu rodziny lub któregokolwiek jej członka pojawiła się nagła, poważna zmiana i nie potraficie sobie z nią poradzić

5. Warsztaty dla rodziców na temat najważniejszych umiejętności rodzicielskich, skutecznego stawiania granic, znaczeniu konsekwencji w wychowywaniu dzieci oraz o budowaniu poczucia własnej wartości dziecka.

Szerzej o naszej ofercie - w lewej kolumnie

O NAS

Gabinet psychologiczny "Rodzice i Dzieci"

jest prywatnym ośrodkiem psychologiczno-pedagogicznym, od 2000 roku świadczącym  w Warszawie usługi w zakresie profilaktyki, diagnozy, oraz terapii

  • psychologicznej,
  • psychiatrycznej i
  • pedagogicznej

Nasza oferta skierowana jest do rodziców i dzieci doświadczających różnorakich problemów emocjonalnych i edukacyjnych, objawiających się w codziennym życiu i w relacjach z innymi ludźmi.

Nasze cele to:

Wspieranie rodziny w rozwoju: od narodzin pierwszych dzieci do ukończenia przez nie nauki w szkole;

  • Poprawianie jakości życia dzieci i rodziców poprzez udzielanie profesjonalnej pomocy wszystkim członkom rodziny;
  • Zapobieganie powstawaniu poważnych problemów w funkcjonowaniu dziecka i rodziny;
  • Nawiązanie takiej współpracy i relacji z rodzicami, by zwracali się o pomoc jak najwcześniej oraz by wiedzieli, że nie muszą radzić sobie ze wszystkimi problemami wychowawczymi sami;

W ciągu ponad 15 lat działalności nawiązaliśmy współpracę z setkami rodzin oraz wieloma instytucjami. Nasi klienci darzą nas zaufaniem nie tylko ze względu na nasze doświadczenie i profesjonalizm, ale również dlatego, że nasza praca podlega regularnej superwizji Polskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego.

 

Jesteśmy przekonani, że większość dzieci i młodzieży doświadczających problemów psychologicznych może wrócić do normalnego życia, jeśli zostaną poddani wczesnemu i profesjonalnemu leczeniu.

 

 

Powrót

Kontakt

Nasze adresy:

"Rodzice i Dzieci" Gabinet Psychologiczno-Pedagogiczny

ul. OKRĘŻNA 31, 02-916 Warszawa

od lutego 2018 również w nowej lokalizacji w centrum WArszawy:

ul. SIENNA 55 lok. 33, 00-820 Warszawa (tuż przy stacji metra Rondo ONZ)

Telefongabinet psychologia Warszway: 22-654-4471; 691-562-520  - zapisy, odwołania wizyt, informacja - w godzinach pracy sekretariatu od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00 -19.00; w sprawach pilnych prosimy o telefon na nr 691-562-520.

Zapisy na konsultacje:  tylko telefonicznie.

 

Dyrektor:  Małgorzata Rymaszewska  m.rymaszewska@rodziceidzieci.com

Numer rachunku bankowego w ING Bank Śląski: 87 1050 1054 1000 0022 6883 9335

 

 
E-maile:

  psychologczny gabinet Warszawa psychologczny gabinet Warszawa  psychologczny gabinet

 

Formularz kontaktowy

Powrót

Strony